Λόγοι για τους οποίους δεν χρησιμοποιούμε 《 time out 》
Δεν χρησιμοποιούμε τη μέθοδο "time out", επειδή οι καρέκλες δεν είναι "άτακτες" και οι γωνίες δεν είναι "άτακτες" και τα παιδιά δεν είναι "άτακτα. Τα παιδιά είναι απλά μικροί άνθρωποι που προσπαθούν να βγουν στον κόσμο και να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους. Κάνουν λάθη (ακριβώς όπως κάνουν οι ενήλικες) αλλά αυτό δεν τα κάνει "άτακτα".
Δεν χρησιμοποιούμε "time out" επειδή η συμπεριφορά είναι επικοινωνία. Όταν ένα παιδί εξοργίζεται προσπαθεί να σας πει κάτι, αν αγνοήσετε τον λόγο πίσω από αυτή τη συμπεριφορά, δε θα το βοηθήσει να γίνει καλύτερο ή να αλλάξει τη συμπεριφορά του στο μέλλον.
Δεν χρησιμοποιούμε "time out", επειδή τα μικρά παιδιά δεν μπορούν 《να σκεφτούν τι έχουν κάνει》χωρίς βοήθεια.
Ακόμη και τα μεγαλύτερα παιδιά αγωνίζονται να επεξεργαστούν τα συναισθήματά τους, να σκεφτούν για το αντίκτυπο μιας κατάστασης και να υπολογίσουν πως μπορούν να συμπεριφερθούν καλύτερα. Πρέπει να μιλήσουμε στα παιδιά μας, να τους εξηγήσουμε, να τα διδάξουμε, να τους δείξουμε, να μην τα αγνοήσουμε και να ελπίσουμε ότι θα καταλάβουν μόνα τους.
Δεν χρησιμοποιούμε "time out" διότι δημιουργεί έναν αγώνα εξουσίας ανάμεσα στους ενήλικες και τα παιδιά. Κάνει τα παιδιά να αισθάνονται θυμό και απογοήτευση απέναντι στους γονείς, τα κάνει πιο προκλητικά και 《σπάει》 τη σχέση μεταξύ τους. Χωρίς αυτή τη σύνδεση τα παιδιά θα είναι λιγότερο πιθανό να δεχτούν όρια και να επικοινωνούν με σεβασμό.
Δεν χρησιμοποιούμε τα χρονικά περιθώρια διότι τα παιδιά χρειάζονται βοήθεια για να κατανοήσουν και να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους, αφού δεν μαθαίνουν πότε βρίσκονται σε κατάσταση κατάρρευσης.
Δεν χρησιμοποιούμε "time out" διότι απομονώνοντας, αγνοώντας και αποσύροντας την αγάπη μας από τα παιδιά μπορεί να τα κάνει να νιώθουν ότι είναι κακοί άνθρωποι ή ότι τα αγαπάμε μόνο όταν είναι "καλά" παιδιά. Μπορείτε να ορίσετε σαφή όρια ενώ εξακολουθείτε να αγαπάτε το παιδί σας.
Τι κάνουμε αντί του 《time out》
Η ιδέα πίσω από αυτή τη μέθοδο χρονικών ορίων - να δώσουμε στα παιδιά ένα διάλειμμα από μια κατάσταση που βρίσκουν δύσκολη - δεν είναι κακλη, αλλά φαίνεται να εξελίσσεται σε απομόνωση, αποτροπιασμό και αγνόηση. Κανένα από αυτά τα πράγματα δεν βοηθά τα παιδι μας να μάθουν να συμπεριφέρονται καλύτερα.
Επομένως, αν δεν χρησιμοποιήσουμε time out τι κάνουμε όταν τα παιδιά μας βγαίνουν εκτός ελέγχου;
Πρώτον, ελέγχουμε τις προσδοκίες μας
Μπορεί πραγματικά να περιμένουμε από το παιδί να διαχειριατεί τα πράγματα με τον τρόπο που του ζητάμε, κατά πόσο όμως αυτό είναι εφικτό να συμβεί την στιγμή εκείνη; Ένα βρέφος 18 μηνών δεν μπορεί να μοιραστεί, ένα 9χρονο παιδί δεν μπορεί να κάνει μια καλή επιλογή όταν είναι κουρασμένο και γενικά τα περισσότερα παιδιά δεν κάνουν πράγματα με μοναδικό σκοπό να σας εξοργίσουν. Εάν αλλάξετε τη σκέψη σας και την οπτική γωνία που βλέπετε την κατάσταση, θα καταλάβετε ότι ίσως δεν μπορούν να το διαχειριστούν την ίδια στιγμή, είναι όμως πολύ εύκολο να τους απαντήσετε παρά να αντιδράσετε.
Όταν τα πράγματα είναι εκτός ελέγχου, επεμβαίνουμε και βοηθάμε τα παιδιά μας να διαχειριστούν την κατάσταση με την οποία αγωνίζονται.
Τους μιλάμε για τα έντονα συναισθήματά τους, αναγνωρίζουμε την κατάσταση, δηλώνουμε το όριο και τους διδάσκουμε πώς μπορούν να διαχειριστούν τα πράγματα.
Παράδειγμα - "Φαίνεται ότι είσαι θυμωμένος με τον αδερφό σου επειδή δεν μπορεί να παίξει το παιχνίδι με τον τρόπο που θέλεις. Δεν είναι ωραίο να προσπαθεί να τον βλάψεις, μπορώ να σε βοηθήσω να του μιλήσεις και να το λύσετε;"
Αν πρέπει να απομακρύνουμε το παιδί από μια κλιμακούμενη κατάσταση, το κάνουμε αυτό αλλά όχι ως τιμωρία.
Εξηγούμε γιατί πρέπει να απομακρυνθεί, του δίνουμε κάποια άλλη επιλογή που θα το βοηθήσει να ηρεμήσει. Μερικές φορές αυτό σημαίνει να ζητάς από το μεγαλύτερο παιδί να απομακρυνθεί σε άλλο δωμάτιο, επειδή η κατάσταση έχει ξεφύγει από τον έλεγχο και του προσφέρουμε ιδέες για το πώς μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του να ηρεμήσει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου